Het proces van de 11-jarige Mikael Matosyan en zijn moeder kreeg veel aandacht in de Nederlandse pers de afgelopen weken. Het uit Armenië afkomstige gezin kreeg te horen uitgezet te worden na een lang verblijf in Nederland. Dit stuitte veelal linkse Nederlanders tegen de borst die erop wijzen dat Mikael in Nederland is opgegroeid en hier, naar hun zeggen, geworteld is.
In 2010, nog voor de geboorte van Mikael, vroeg zijn moeder Gohar Matosyan asiel aan in Nederland, maar kreeg deze niet toegewezen. In plaats van terug te gaan naar het land van herkomst bleef ze illegaal in Nederland wonen. Een paar jaar later werd haar zoon Mikael geboren op Nederlandse bodem, maar kreeg door zijn moeder niet de Nederlandse nationaliteit. In 2019 waagde Gohar een tweede poging, zonder succes, maar na een hoger beroep mochten ze in 2021 blijven. Op deze uitspraak ging het IND weer in hoger beroep, en zo bleek dat Gohar en haar zoon moedwillig hun proces verstoord te hebben door het pand van hun opvangplaats te verlaten, waardoor de instanties te lang hun situatie niet heeft kunnen monitoren. Enkele weken geleden oordeelde de Raad van State dat de Minister van Asiel en Migratie, Marjolein Faber (PVV), het gezin geen verblijfsvergunning hoeft te geven.
Dit gaf de zaak een hoop media-aandacht en kwam hierdoor ook in de aandacht bij linkse activisten die op de emotie spelen. Hoe kon de IND het maken om een kind uit te zetten? De media doet een duit in het zakje door Mikael dikwijls een “Amsterdammer” te noemen, om zijn roots met Nederland kracht bij te zetten. Echter heeft zijn moeder haar plicht nagelaten om uit Nederland te vertrekken, heeft ze hier een paar jaar na haar afwijzing een kind gekregen en is ze onder de radar gebleven. Dit alles maakt het proces tot een ongemakkelijke situatie, maar die niet tot anders kan leiden dan een uitzetting. Gohar heeft kunnen weten dat een in Nederland geboren kind haar een streepje voor kon opleveren in een toekomstig proces, en heeft dus te kwader trouw gehandeld.
Armenië is een veilig land waar de twee een toekomst op kunnen bouwen, en waar Mikael naar een Armeense school kan. 11 jaar is een prima leeftijd om te emigreren en het neigt naar stemmingsmakerij als activisten dit proces op deze manier dramatiseren. Claims over geworteldheid snijden geen hout als autochtone Nederlanders zich al gedragen als wereldburgers, om van een Armeens jongetje van 11 nog maar te zwijgen. Bovendien is het interessant om te zien hoe links het plotseling onethisch vind om een kind uit zijn omgeving weg te halen, terwijl er met de miljoenen migranten en expats die vanuit hun thuislanden Europa binnentreden geen enkel probleem is.
In deze tijd van massale immigratie en de gestage vervanging van Europese volkeren is het een goed teken dat er een precedent van uitzetting wordt geschapen. De volgende keer zou het echter beter zijn als de criminele vreemdelingen voorrang krijgen. Is dat afgesproken, mevrouw Faber?